بهمن صالحی

حسن نوغانچی‌صالح معروف به بهمن صالحی سال ۱۳۱۶ در رشت چشم به جهان گشود. او از سال ۱۳۳۳ به شعر و شاعری پرداخت. شعر او در قیاس با آثار هم‌نسلانش، از جسارت‌های شاعرانۀ ویژه‌ای برخوردار است و او بود که سرفصلی نو با عنوان «غزل‌واره» را به شعر دهۀ چهل و پنجاه پیشنهاد داد. صالحی توفیق آشنایی با نیما یوشیج را داشته و از شاعران صاحب‌نام گیلان محسوب می‌شود. صالحی پس از طی یک دوره بیماری در ۵ آذر ۹۸ درگذشت. برخی از آثار وی عبارت‌اند از: «نخل سرخ»، «میراث عاشقان»، «با نوی آب» و «خنجر و گل سرخ» است.

پایگاه اشعار مناسب اجرا در هیأت

بهمن صالحی

بهمن صالحی

عمر گل

امشب ز غم تو آسمان بی‌ماه است
چشم و دل ما قرین اشک و آه است

حضرت فاطمه علیهاالسلام

فاطمه زهرا(س) در شعر فارسی

رباعی

فداها ابوها

هیچ مردی در جهان مانند پیغمبر که نیست
هیچ بختی بهتر از پیوند پیغمبر که نیست

سیدمحمدجواد شرافت

چه سخت است داغ علمدار دیدن
غم یار، در اوج پیکار دیدن

محمدمهدی سیار

با چفیه و جلیقه و قرآن شهید شد
یعنی که در میانهٔ میدان شهید شد

مهدی جهاندار

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله!
خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

میلاد عرفان‌پور

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟
میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

رضا خورشیدی‌فرد

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند
به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

میلاد عرفان‌پور

چشمه چشمه تشنگی، زائران! بیاورید
نام آبِ آب را بر زبان بیاورید

قربان ولیئی

نه از جرم و عقاب خود می‌ترسم
نه از کمیِ ثواب خود می‌ترسم

حامد طونی

همیشه در میان شادی و غم دوستت دارم
چه شعبان‌المعظم، چه محرّم دوستت دارم

رضا خورشیدی‌فرد

دل سراپردۀ محبت اوست
دیده آیینه‌دار طلعت اوست...

حافظ شیرازی

خودش را وارث أرض مقدس خوانده، این قابیل
جهان وارونه شد؛ این‌بار با سنگ آمده هابیل

قاسم صرافان

زندگی جاری‌ست
در سرود رودها شوق طلب زنده‌ست

زکریا اخلاقی

بهمن صالحی

هیچ مردی در جهان مانند پیغمبر که نیست هیچ بختی بهتر از پیوند پیغمبر که نیست

چه سخت است داغ علمدار دیدن غم یار، در اوج پیکار دیدن

با چفیه و جلیقه و قرآن شهید شد یعنی که در میانهٔ میدان شهید شد

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله! خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟ میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

چشمه چشمه تشنگی، زائران! بیاورید نام آبِ آب را بر زبان بیاورید

نه از جرم و عقاب خود می‌ترسم نه از کمیِ ثواب خود می‌ترسم

همیشه در میان شادی و غم دوستت دارم چه شعبان‌المعظم، چه محرّم دوستت دارم

دل سراپردۀ محبت اوست دیده آیینه‌دار طلعت اوست...

خودش را وارث أرض مقدس خوانده، این قابیل جهان وارونه شد؛ این‌بار با سنگ آمده هابیل

زندگی جاری‌ست در سرود رودها شوق طلب زنده‌ست

هیچ مردی در جهان مانند پیغمبر که نیست
هیچ بختی بهتر از پیوند پیغمبر که نیست

چه سخت است داغ علمدار دیدن
غم یار، در اوج پیکار دیدن

با چفیه و جلیقه و قرآن شهید شد
یعنی که در میانهٔ میدان شهید شد

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله!
خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟
میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند
به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

چشمه چشمه تشنگی، زائران! بیاورید
نام آبِ آب را بر زبان بیاورید

نه از جرم و عقاب خود می‌ترسم
نه از کمیِ ثواب خود می‌ترسم

همیشه در میان شادی و غم دوستت دارم
چه شعبان‌المعظم، چه محرّم دوستت دارم

دل سراپردۀ محبت اوست
دیده آیینه‌دار طلعت اوست...

خودش را وارث أرض مقدس خوانده، این قابیل
جهان وارونه شد؛ این‌بار با سنگ آمده هابیل

زندگی جاری‌ست
در سرود رودها شوق طلب زنده‌ست