قاسم انوار تبریزی

سیدمعین‌الدین‌علی انواری معروف به «قاسم انوار تبریزی» سال ۷۵۷ ه.ق در سراب تبریز متولد شد. این لقب را یکی از فرزندان شیخ صفی‌الدین به او داده است. وی به زبان‌های فارسی، ترکی و گیلکی شعر می‌سرود و مثنوی‌های او به نام‌های «انیس‌العارفین» و «صد مقام» در بیان اصطلاحات عرفان و تصوف سروده شده‌اند. او در نثر نیز آثاری دارد که به فارسی ساده نوشته شده‌اند و از مهم‌ترین آن‌ها رساله‌ای در بیان علم است. قاسم انوار در سال ۸۳۷ ه.ق درگذشت و مزار او در روستای لنگر تربت جام قرار دارد. از وی دیوان اشعاری به یادگار مانده ‌است.

قاسم انوار تبریزی

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟ میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

کاش بیدار شوم، آمده باشی به خراسان بعدِ کرمان و بشاگرد و گلستان و لرستان

پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران

دلا ز معرکه محنت و بلا مگریز چو گردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز

فتح نزدیک است وقتی مرد میدان حمزه باشد خصم خاموش است وقتی شیر غرّان حمزه باشد

مگر یتیم نبودی خدا پناهت داد خدا که در حرم امن خویش راهت داد

شبی نشستم و گفتم دو خط دعا بنویسم دعا به نیت دفع قضا بلا بنویسم

تا یوسف اشکم سَرِ بازار نیاید کالای مرا هیچ خریدار نیاید

مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش

در باغ دعا اگر بهار است از اوست هر شاخه اگر شکوفه‌بار است از اوست

این روزها پر از تبِ مولا کجایی‌ام اما هنوز کوفه‌ای از بی‌وفایی‌ام

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟
میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند
به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

کاش بیدار شوم، آمده باشی به خراسان
بعدِ کرمان و بشاگرد و گلستان و لرستان

پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران
به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران

دلا ز معرکه محنت و بلا مگریز
چو گردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز

فتح نزدیک است وقتی مرد میدان حمزه باشد
خصم خاموش است وقتی شیر غرّان حمزه باشد

مگر یتیم نبودی خدا پناهت داد
خدا که در حرم امن خویش راهت داد

شبی نشستم و گفتم دو خط دعا بنویسم
دعا به نیت دفع قضا بلا بنویسم

تا یوسف اشکم سَرِ بازار نیاید
کالای مرا هیچ خریدار نیاید

مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش
مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش

در باغ دعا اگر بهار است از اوست
هر شاخه اگر شکوفه‌بار است از اوست

این روزها پر از تبِ مولا کجایی‌ام
اما هنوز کوفه‌ای از بی‌وفایی‌ام