مثنوی | شعر هیأت

مثنوی در لغت به معنی «دوتایی» است و در اصطلاح به شعری گفته می‌شود که مصراع‌هاى هر بیت آن، قافیه‏‌اى مستقل دارد. تعداد ابیات این قالب محدود نیست و یک مثنوى می‌تواند از چند بیت تا هزاران بیت را در بر بگیرد.
از مثنوى به دلیل نامحدود بودن ابیاتش براى به نظم درآوردن تاریخ‌ها، داستان‌ها، افسانه‌‏ها و متون آموزشى استفاده ‏شده است. قالب «مثنوى» به لحاظ غناى موسیقى (تنوع قافیه در آن)، تعداد ابیات و... زمینۀ مساعدى را برای مضمون‌یابی‏ و پرورش آن برای سرودن و اجرای شعر دارد.

پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران
به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران

میثم داودی

مثنوی

ذلیل شد امیری‌اش، صغیر شد کبیری‌اش
شکسته شد توهّمِ شکست‌ناپذیری‌اش

مهدی جهاندار

مثنوی

ﺁﺗﺶ، ﮔﻠﻮﻟﻪ، ﺳﻨﮓ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺑﯿﺎﻭﺭﯾﺪ
ﺟﺎﯼ ﻗﻠﻢ، ﺗﻔﻨﮓ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺑﯿﺎﻭﺭﯾﺪ

محمدمهدی خانمحمدی

مثنوی

صدای لرزش مسجد به چشم می‌آمد
چه می‌گذشت که رحمت به خشم می‌آمد

محمدمهدی خانمحمدی

مثنوی

نقاره می‌زنند... چه شوری به پا شده‌ست؟
نقاره می‌زنند... که حاجت‌روا شده‌ست؟

محمدمهدی سیار

مثنوی

حرمت خاک بهشت است، تماشا دارد
جلوۀ روشنی از عالم بالا دارد

قاسم بای

بانوان آسمانی

مثنوی

هله! ای باد که از سامره راهی شده‌ای
از همان شهر پر از خاطره راهی شده‌ای

هادی جانفدا

کفشداری یازده

مثنوی

خیرخواه توام از نور سخن می‌گویم
از هراسِ شب دیجور سخن می‌گویم

رضا خورشیدی‌فرد

مثنوی

سامرا از غم تو جامه‌دران است هنوز
چشم «نرگس» به جمالت نگران است هنوز

قاسم صرافان

مثنوی

السلام ای وارث نوح و خلیل!
ای جلال و جلوۀ رب جلیل!

محمدجواد غفورزاده

غروب منظومۀ عشق

مثنوی

چیست این چیست که از دشت جنون می‌جوشد؟
گل به گل، از ردِ این قافله خون می‌جوشد

غلامرضا کافی

همین زنجره تا صبح

مثنوی

دید خود را در کنار نور و نار
با خدا و با هوا، در گیر و دار

علی انسانی

دل سنگ آب شد

مثنوی