در خودم مانده بودم و ناگاه
تا به خود آمدم مُحرّم شد
فردا که بر فراز نِی افتد گذارمان
حیرتفزای طور شود جلوهزارمان
این طرفهمردانی که خصم خوف و خواباند
بر حلق ظلمت خنجر تیز شهاباند
چرا چو خاک چنین صاف و ساده باید مرد؟
و مثل سایه به خاک اوفتاده باید مرد؟
