سحر در حسرت دیدار تو چون ماه خواهد رفت
غروب جمعه‌ای در ازدحام آه خواهد رفت
او غربت آفتاب را حس می‌کرد
در حادثه، التهاب را حس می‌کرد
مهمان ضیافت خطر هیچ نداشت
آن‌گاه که می‌رفت سفر هیچ نداشت
خونین پَر و بالیم؛ خدایا! بپذیر
هرچند شکسته‌ایم، ما را بپذیر
به نام خداوند بالا و پست
كه از هستی‌اَش هست شد، هر چه هست...
آیینه و آب، حاصل یاد شماست
آمیزۀ درد و داغ، همزاد شماست
