سر می‌گذارد آسمان بر آستانت
غرقیم در دریای لطف بی‌کرانت
لبریزم از واژه اما بسته‌ست گویا زبانم
حرفی ندارم بگویم، شعری ندارم بخوانم
ای لوای تو برافراشته بر قلّۀ نور
کرده نور رُخَت از پردۀ ابهام، عبور
با اینکه نبض پنجره در دست ماه نیست
امشب جهان به چشم اتاقم سیاه نیست
توبۀ من را شکسته اشتباه دیگری
از گناهی می‌روم سوی گناه دیگری
