وقتی کسی حال دلش از جنس باران است
هرجای دنیا هم که باشد فکر گلدان است
چو بر گاه عزّت نشستی امیرا
رأیت نعیماً و مُلکاً کبیرا
پایان مسیرِ او پر از آغاز است
با بال و پرِ شکسته در پرواز است
یگانه‌ای و نداری شبیه و مانندی
که بی‌بدیل‌ترین جلوۀ خداوندی
آنقدر بخشیدی که دستانت
بخشندگی را هم هوایی کرد
