سر و پای برهنه می‌برند آن پیر عاشق را
که بر دوشش نهاده پرچم سوگ شقایق را
نشان در بی‌نشانی‌هاست، پس عاشق نشان دارد
شهید عشق هر کس شد مکانی لامکان دارد
تا برویم ریشه‌ای چون تاک می‌خواهم که هست
نور می‌خواهم که هستی خاک می‌خواهم که هست
در مطلع شعر تو نچرخانده زبان را
لطف تو گرفت از من بیچاره امان را
الا رفتنت آیۀ ماندن ما
که پیچیده عطر تو در گلشن ما
خواست لختی شکسته بنویسد
به خودش گفت با چه ترکیبی
