همین که بهتری الحمدلله
جدا از بستری، الحمدلله
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
پیش چشمم تو را سر بریدند
دست‌هایم ولی بی‌رمق بود
بهار آسمان چارمینی
غریب امّا، امامت را نگینی
هر گاه که یاس خانه را می‌بویم
از شعر نشان مرقدت می‌جویم
منظومهٔ دهر، نامرتب شده بود
هم روز رسیده بود هم شب شده بود
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
خانه‌های آن کسانی می‌خورد در، بیشتر
که به سائل می‌دهند از هرچه بهتر بیشتر
