غزل عشق و آتش و خون بود که تو را شعر نینوا می‌کرد
و قلم در غروب دلتنگی، شرح خونین ماجرا می‌کرد
شب، شبِ اشک و تماشاست اگر بگذارند
لحظه‌ها با تو چه زیباست اگر بگذارند
باران ندارد ابرهای آسمانش
باران نه اما چشم‌های مهربانش...
ازل برای ابد ملک لایزالش بود
چه فرق می‌کند آخر، که چند سالش بود
