روزی که عطش به جان گل‌ها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خسته‌حالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
مهمون از راه اومده شهر شده آماده
بازم امشب تو حرم غلغله و فریاده
تا از دل ابر تیره بیرون نشوید
چون ماه چراغ راه گردون نشوید
بازآ که غم زمانه از دل برود
خواب از سر روزگار غافل برود
دریا بدون ماه تلاطم نمی‌کند
تا نور توست، راه کسی گم نمی‌کند
چشم‌هایم را به روی هرکه جز تو بود بست
قطرۀ اشکی که با من بوده از روز الست
هرچند ز غربتت گزند آمده بود
زخمت به روانِ دردمند آمده بود
