امیرحسین مؤمنی

امیرحسین مؤمنی ۱۰ مهر ۱۳۵۹ در قم متولد شد. وی پس از گذراندن دوران دبیرستان، با انجمن شعر قم و انجمن محیط آشنا شد و به سرودن شعر و نوحه برای اهل‌بیت (علیهم‌السلام) پرداخت. او در کنار شرکت در جلسات شعر، حضور مؤثری در هیآت و مراسمات مذهبی داشت. نوحۀ معروف «تا مشکتو تو آب زدی» سرودۀ اوست. مؤمنی سرانجام در ۱۱ تیر ۱۳۹۰ درگذشت. کتاب «راوی بیت‌های بارانی» که دربردارندۀ اشعار و نوحه‌های اوست،‌ بعد از فوت او گردآوری و منتشر شد.

امیرحسین مؤمنی

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله! خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟ میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

کاش بیدار شوم، آمده باشی به خراسان بعدِ کرمان و بشاگرد و گلستان و لرستان

پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران

دلا ز معرکه محنت و بلا مگریز چو گردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز

ابری‌ست کوچه کوچه، دل من... خدا کند، نم‌نم، غزل ببارد و توفان به پا کند

درختان را دوست می‌دارم که به احترام تو قیام کرده‌اند

در میان جامعه از آه خود با ماه گفتم أیها الهادی النقی؛ یابن رسول الله گفتم

آنچنان کز رفتن گل خار می‌ماند به جا از جوانی حسرت بسیار می‌ماند به جا

گفت: ای گروه! هر که ندارد هوای ما سر گیرد و برون رود از کربلای ما...

خدا وقتی نخواهد، عمر دنیا سر نخواهد شد گلوی خشک صحرایی به باران تر نخواهد شد

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله!
خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟
میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند
به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

کاش بیدار شوم، آمده باشی به خراسان
بعدِ کرمان و بشاگرد و گلستان و لرستان

پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران
به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران

دلا ز معرکه محنت و بلا مگریز
چو گردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز

ابری‌ست کوچه کوچه، دل من... خدا کند،
نم‌نم، غزل ببارد و توفان به پا کند

درختان را دوست می‌دارم
که به احترام تو قیام کرده‌اند

در میان جامعه از آه خود با ماه گفتم
أیها الهادی النقی؛ یابن رسول الله گفتم

آنچنان کز رفتن گل خار می‌ماند به جا
از جوانی حسرت بسیار می‌ماند به جا

گفت: ای گروه! هر که ندارد هوای ما
سر گیرد و برون رود از کربلای ما...

خدا وقتی نخواهد، عمر دنیا سر نخواهد شد
گلوی خشک صحرایی به باران تر نخواهد شد