ای بحر! ببین خشکی آن لب‌ها را
ای آب! در آتش منشان سقا را
تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بی‌حساب پیدا شد
آن‌که با مرگِ خود احیای فضیلت می‌خواست
زندگی را همه در سایۀ عزّت می‌خواست
مدینه حسینت کجا می‌رود؟
اگر می‌رود، شب چرا می‌رود؟
محکوم شد زمین به پیمبر نداشتن
مجبور شد به سورۀ کوثر نداشتن
تفسیر او به دست قلم نامیسّر است
در شأن او غزل ننویسیم بهتر است
