ای بحر! ببین خشکی آن لبها را
ای آب! در آتش منشان سقا را
پیشانیات
از میان دیوار میدرخشد
آنکه با مرگِ خود احیای فضیلت میخواست
زندگی را همه در سایۀ عزّت میخواست
به گونۀ ماه
نامت زبانزد آسمانها بود
شب در سکوت کوچه بسی راه رفته بود
امواج مد واقعه تا ماه رفته بود
