لطفی که کرده است خجل بارها مرا
برده‌ست تا دیار گرفتارها مرا
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
هر گاه که یاس خانه را می‌بویم
از شعر نشان مرقدت می‌جویم
عالمى سوخته از آتش آهِ من و توست
این در سوخته تا حشر گواهِ من و توست
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
