پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
ای کاش مردم از تو حاجت میگرفتند
از حالت چشمت بشارت میگرفتند
عالمى سوخته از آتش آهِ من و توست
این در سوخته تا حشر گواهِ من و توست
