غزل‌پیوسته | شعر هیأت

بعد از این‌که دفن شد آن شب پیمبر در سکوت
سُست شد ایمان مردم، مُرد باور در سکوت

رضا خورشیدی‌فرد

غزل‌پیوسته

مانده پلک آسمان در گیر و دار واشدن
شب بلندی می‌کند از وحشت رسوا شدن

سیدابوطالب مظفری

غزل‌پیوسته

حالا که باید مثل یک مادر بیایم
یارب! کمک کن از پس آن بر بیایم...

انسیه‌سادات هاشمی

غزل‌پیوسته

پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود

مهدی زارعی

آسمان به روایت پرنده بی‌پر

غزل‌پیوسته

بایست آنچنان که تا به حال ایستاده‌ای
که در کمال شوکت و جلال ایستاده‌ای

سیدمحمدجواد میرصفی

غزل‌پیوسته

آن روز هرچند آخرین روز جهان باشد
باید شروع فصل خوب داستان باشد

حسن بیاتانی

از دوشنبه تا جمعه

غزل‌پیوسته

باید به دنبال صدایی در خودم باشم
در جستجوی کربلایی در خودم باشم

مریم سقلاطونی

بادها از جنوب می‌آیند

غزل‌پیوسته

هنوز از تو گرم است هنگامه‌ها
بسی آتش افتاده در جامه‌ها

جواد محمدزمانی

دلواپسی‌های اویس

غزل‌پیوسته

عشقت مرا دوباره از این جاده می‌برد
سخت است راه عشق ولی ساده می‌برد

یوسف رحیمی

فلیرحل معنا

غزل‌پیوسته

«هل من مبارز»... نعره دنیا را تکان می‌داد
در خندقی خود کنده، شهر از ترس جان می‌داد

مهدی مردانی

پایین پای ابیات

غزل‌پیوسته

الا ای سرّ نی در نینوایت
سرت نازم، به سر دارم هوایت

محمدجواد غفورزاده

سلام بر حسین

غزل‌پیوسته

منصوره و راضیّه و مرضیّه و زهرا
معصومه و نوریّه و صدّیقۀ کبری

محمدحسین ملکیان

جمع مُکسّر

غزل‌پیوسته