دستی كه طرح چشم تو را مست می‌كشید
صد آسمان ستاره از آن دست می‌كشید
ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لب‌تشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییده‌ست
بر خاک پگاه کوچکی روییده‌ست
بی‌تاب‌تر از جانِ پریشان در تب
بی‌خواب‌تر از گردش هذیان بر لب
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بی‌کفنت را
گه‌گاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
