مردم که شهامت تو را می‌دیدند
خورشید رشادت تو را می‌دیدند
قدم در دفاع از حرم برندارد
سپاھی که تیغ دودَم برندارد
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
هر گاه که یاس خانه را می‌بویم
از شعر نشان مرقدت می‌جویم
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
