کمر بر استقامت بسته زینب
که یک‌دم هم ز پا ننشسته زینب
در این حریم هر که بیاید غریب نیست
هرکس که دل‌شکسته بُوَد بی‌نصیب نیست
نه دعبلم نه فرزدق که شاعرت باشم
که شاعرت شده، مقبول خاطرت باشم
چشمم به هیچ پنجره رغبت نمی‌کند
جز با ضریح پاک تو صحبت نمی‌کند
نوای کاروانت را شنیدم
دوباره سوی تو با سر دویدم
با یک تبسم به قناری‌ها زبان دادی
بالی برای پر زدن تا بی‌کران دادی
بیاور با خودت نور خدا را
تجلی‌های مصباح الهدی را
ای بسته به دستِ تو دل پیر و جوان‌ها
ای آن‌که فرا رفته‌ای از شرح و بیان‌ها
هرچند حال و روز زمین و زمان بَد است
یک قطعه از بهشت در آغوش مشهد است
