از يحيی بن هرثمه که مأمور بود امام هادی(علیهالسلام) را تا سامرا همراهی میکرد، نقل شده است که گفت: من در طول اين سفر از معجزات ابوالحسن چيزهای عجيبی ديدهام. از آن جمله اينکه: ما در يکی از منزلهای بين راه پياده شديم که آبی در آن نبود و تشنگی به ما و اسبان و شتران ما فشار میآورد، و چيزی نمانده بود که از تشنگی تلف شويم. به همراه ما گروهی بودند، گروهی نيز از مردم مدينه به دنبال ما میآمدند. در اين هنگام ابوالحسن به من گفت: «گويا که من چند ميل آنطرفتر جايی را میشناسم که در آن آب است» ما به آن حضرت عرضه داشتيم: پس اگر لطف کنی و به سمت آنجا حرکت کنی و ما را به آنجا ببری بسيار خوب است. ما به همراه تو هستيم. آن حضرت ما را از مسير اصلی به سمت آن منطقه برد.
هنگامی که شش ميل از آنجا دور شديم به يک وادی رسيديم که گويا به شکوه و آراستگی باغها و بستانها بوده، در آن چشمهها و درختان و زراعتهايی به چشم میخورد. امّا در آن، زارع و کشاورز، حتّی کسی از مردم را نديديم. آنجا پياده شده آب نوشيديم، اسبان و چارپايانمان را آب داديم و تا بعد از عصر در آن منزل اقامت کرديم. سپس از آنجا آب برداشته و هر چه مشک داشتيم از آب پر کرده، حرکت کرديم. کمی از آنجا دور نشده بوديم که تشنگی بر من عارض شد.
من کوزهای نقرهای داشتم که يکی از غلامانم آن را به کمربند خود بسته و برای من حمل میکرد. هنگامی که تشنگی بر من غلبه کرد از آن غلام آب خواستم. ناگهان ديدم که زبانش از سخن گفتن بند آمده، و چون خوب نگاه کردم متوجّه شدم که او کوزه را در جايی که نشسته بوديم جا گذاشته است. بازگشتم و با شلاّق به اسب راهوار خود که بسيار سريع بود نواختم و به سمت آن منزل حرکت کردم. خیلی زود به آن مکان رسيدم. امّا آن مکان را خشک و بیآب و علف يافتم. نه آبی، نه زراعتی و نه سبزهای. امّا محلی که بارهای خود را در آنجا گذاشته بوديم و فضولات اسبان و شترانمان را در آنجا ديدم، من حتّی کوزه خود را ديدم که در همان مکان که غلام گذاشته بود افتاده است. کوزه را برداشته و برگشتم و به کسی چيزی نگفتم.
وقتی که به نزديک کاروانيان رسيدم، ديدم که امام هادی(عليهالسلام) لبخندزنان منتظر من است. آن حضرت در اين رابطه چيزی به من نفرمود. فقط از من پرسيد: آيا کوزهام را پيدا کردهام؟ و من به او جواب دادم: آری آن را يافتم.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
۱. پیشوایان هدایت، ج۱۲ (هادی امّت حضرت امام علی النقی علیهالسلام)، ص۱۳۷-۱۳۶؛ به نقل از اثبات الوصیة، ۲۲۵.