امام خامنه‌ای

آیت‌الله سيدعلى حسینی خامنه‌اى متخلص به «امین» ۲۹ فروردین ۱۳۱۸ در مشهد مقدس چشم به جهان گشود. از همان کودکی به واسطۀ ذوق ادب‌دوستی مادرشان با وادی شعر آشنا شدند. اولین سروده‌های ایشان به دورۀ حضورشان در انجمن ادبی فردوسی مشهد در دهۀ ۳۰ بازمی‌گردد. تا قبل از شروع مبارزات انقلابی، همواره در جلسات شعر مشهد و قم حضور داشتند و بعد از آن نیز گرچه حضورشان در محافل ادبی کمرنگ شد اما همچنان ارتباطشان با برخی شعرا برقرار بود. امروزه نیز هرساله شعرا در نیمۀ ماه مبارک رمضان در محضر ایشان گرد هم می‌آیند و به شعرخوانی می‌پردازند. تا کنون کتاب مستقلی از اشعار رهبر انقلاب به چاپ نرسیده است.

امام خامنه‌ای

با چفیه و جلیقه و قرآن شهید شد یعنی که در میانهٔ میدان شهید شد

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله! خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟ میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

کاش بیدار شوم، آمده باشی به خراسان بعدِ کرمان و بشاگرد و گلستان و لرستان

پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران

از جهانی که پر از تیرگی ما و من است می‌گریزم به هوایی که پر از زیستن است

ای آنکه دوای دردمندان دانی راز دل زار مستمندان دانی

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

به گونۀ ماه نامت زبانزد آسمان‌ها بود

مگر یتیم نبودی خدا پناهت داد خدا که در حرم امن خویش راهت داد

حاصل عمرِ ز خود بی‌خبران آه بُوَد هرکه از خویشتن آگاه شد، آگاه بود

با چفیه و جلیقه و قرآن شهید شد
یعنی که در میانهٔ میدان شهید شد

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله!
خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟
میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند
به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

کاش بیدار شوم، آمده باشی به خراسان
بعدِ کرمان و بشاگرد و گلستان و لرستان

پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران
به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران

از جهانی که پر از تیرگی ما و من است
می‌گریزم به هوایی که پر از زیستن است

ای آنکه دوای دردمندان دانی
راز دل زار مستمندان دانی

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

به گونۀ ماه
نامت زبانزد آسمان‌ها بود

مگر یتیم نبودی خدا پناهت داد
خدا که در حرم امن خویش راهت داد

حاصل عمرِ ز خود بی‌خبران آه بُوَد
هرکه از خویشتن آگاه شد، آگاه بود