سیدعلی حسینی

سیدعلی حسینی ۲۴ تیر ماه ۱۳۷۴ در یزد متولد شد. وی دانشجوی دکترای علوم قرآن و حدیث در دانشگاه امام صادق(علیه‌السلام) است و به تدریس رشته‌های مرتبط با علوم معارف اشتغال دارد. حسینی از ستایشگران اهل‌بیت(علیهم‌السلام) است و در عرصۀ نوحه سرایی نیز فعالیت جدی دارد. آغاز فعالیت ادبی او به سال ۹۶ بازمی‌گردد و در این مسیر از رهنمودهای اساتید شعر آیینی بهره برده است. نوحۀ «تسبیحات حضرت زهرا(علیهاالسلام)» شناخته‌شده‌ترین سرودۀ او است که توسط ستایشگران کثیری اجرا شده است.

سیدعلی حسینی

هیچ مردی در جهان مانند پیغمبر که نیست هیچ بختی بهتر از پیوند پیغمبر که نیست

چه سخت است داغ علمدار دیدن غم یار، در اوج پیکار دیدن

با چفیه و جلیقه و قرآن شهید شد یعنی که در میانهٔ میدان شهید شد

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله! خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟ میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

من غم و مهر حسین با شیر از مادر گرفتم روز اول کآمدم دستور تا آخر گرفتم

تو آرزوی منی با تو قلب من زنده‌ست و با وجود تو دنیای من فروزنده‌ست

مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش

نه از جرم و عقاب خود می‌ترسم نه از کمیِ ثواب خود می‌ترسم

دلا بسوز که سوز تو کارها بکند نیاز نیم‌شبی دفع صد بلا بکند

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را که به ماسوا فکندی همه سایهٔ هما را

هیچ مردی در جهان مانند پیغمبر که نیست
هیچ بختی بهتر از پیوند پیغمبر که نیست

چه سخت است داغ علمدار دیدن
غم یار، در اوج پیکار دیدن

با چفیه و جلیقه و قرآن شهید شد
یعنی که در میانهٔ میدان شهید شد

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله!
خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟
میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند
به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

من غم و مهر حسین با شیر از مادر گرفتم
روز اول کآمدم دستور تا آخر گرفتم

تو آرزوی منی با تو قلب من زنده‌ست
و با وجود تو دنیای من فروزنده‌ست

مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش
مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش

نه از جرم و عقاب خود می‌ترسم
نه از کمیِ ثواب خود می‌ترسم

دلا بسوز که سوز تو کارها بکند
نیاز نیم‌شبی دفع صد بلا بکند

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را
که به ماسوا فکندی همه سایهٔ هما را