فؤاد کرمانی

فتح‌الله قدسی کرمانی متخلص به «فؤاد» سال ۱۲۲۷ در کرمان چشم به جهان گشود. وی شرح حال ۷ تا ۶۰ سالگی خود را در قالب مثنوی به رشته تحریر درآورده است. او از جمله ستایشگران خاندان عصمت و طهارت (علیهم‌السلام) است که در کنار مدیحه‌سرایی به سرودن شعر می‌پرداخت. همان‌گونه که از اشعارش پیداست، او را باید در سلک شاعران عارف دانست. او در سال ۱۳۱۷ درگذشت و در حوالی کرمان در دامنۀ کوه سیّدحسن به خاک سپرده شد. دیوان اشعار او که شامل مراثی معصومین (علیهم‌السلام) و آمیزه‌ای از معرفت و عرفان است، با نام «شمع جمع» به چاپ رسیده است.

فؤاد کرمانی

نوشته حسن بیاتانی درباره فؤاد کرمانی

مانده ز فهم تو دلم بی‌نصیب معجزۀ عشق، غرور غریب

دریغ است در آرزو ماندن ما خوشا از لب او، فراخواندن ما

قدم قدم همه‌جا آمدم به دنبالت نبوده‌ام نفسی بی‌خبر از احوالت

موعود خدا، مرد خطر می‌خواهد آری سفر عشق، جگر می‌خواهد

پیوسته نماز در قیام است حسین هفتاد و دو حج ناتمام است حسین

صحنه‌ای بس جان‌فزا و دل‌نشین دارد بقیع رنگ‌وبو از لاله‌های باغ دین دارد بقیع

ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی نروم جز به همان ره که توأم راهنمایی

مصحف نوری و در واژه و معنا تازه وحی آیات تو هر لحظه و هرجا تازه

کی رفته‌ای ز دل که تمنا کنم تو را کی بوده‌ای نهفته که پیدا کنم تو را

گفت: ای گروه! هر که ندارد هوای ما سر گیرد و برون رود از کربلای ما...

پیش از تو آب معنی دریا شدن نداشت شب مانده بود و جرأت فردا شدن نداشت

در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد

مانده ز فهم تو دلم بی‌نصیب
معجزۀ عشق، غرور غریب

دریغ است در آرزو ماندن ما
خوشا از لب او، فراخواندن ما

قدم قدم همه‌جا آمدم به دنبالت
نبوده‌ام نفسی بی‌خبر از احوالت

موعود خدا، مرد خطر می‌خواهد
آری سفر عشق، جگر می‌خواهد

پیوسته نماز در قیام است حسین
هفتاد و دو حج ناتمام است حسین

صحنه‌ای بس جان‌فزا و دل‌نشین دارد بقیع
رنگ‌وبو از لاله‌های باغ دین دارد بقیع

ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی
نروم جز به همان ره که توأم راهنمایی

مصحف نوری و در واژه و معنا تازه
وحی آیات تو هر لحظه و هرجا تازه

کی رفته‌ای ز دل که تمنا کنم تو را
کی بوده‌ای نهفته که پیدا کنم تو را

گفت: ای گروه! هر که ندارد هوای ما
سر گیرد و برون رود از کربلای ما...

پیش از تو آب معنی دریا شدن نداشت
شب مانده بود و جرأت فردا شدن نداشت

در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد
عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد