فؤاد کرمانی

فتح‌الله قدسی کرمانی متخلص «فؤاد» در سال ۱۲۲۷ در کرمان چشم به جهان گشود. وی عارفی ربانی و شاعری آسمانی بود. شرح حال اجمالی خود را از ۷ تا ۶۰ سالگی در قالب مثنوی جمع آورده است. او از جمله مدیحه‌سرایان اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم‌السلام) بود که در کنار مداحی به سرودن شعر می‌پرداخت. دیوان اشعار او معروف به «شمع جمع» به چاپ رسیده است. او در سال ۱۳۱۷ درگذشت و در حوالی کرمان در دامنۀ کوه سیّد حسن به خاک سپرده شد.

فؤاد کرمانی

نوشته حسن بیاتانی درباره فؤاد کرمانی

چشم وا کردی و آغوش خدا جای تو شد کعبه لبخند به لب، محو تماشای تو شد

آید نسیم از ره و مُشک تر آوَرَد عطر بهار از دمِ جان‌پرور آوَرَد

ای آن‌که حدیث تو شنفتن دارد گل با رخ خوب تو شکفتن دارد

سکه شدن و دو رو شدن آسان است آلودۀ رنگ و بو شدن آسان است

خورشید! بتاب و برکاتی بفرست ای ابر! ببار آب حیاتی بفرست

بگو چرا نشد امسال زائرت باشم قدم به جاده گذارم، مسافرت باشم

ما سینه زدیم بی‌صدا باریدند از هرچه که دم زدیم، آن‌ها دیدند

همیشه در میان شادی و غم دوستت دارم چه شعبان‌المعظم، چه محرّم دوستت دارم

جاده و اسب مهیاست بیا تا برویم کربلا منتظر ماست بیا تا برویم

بگو که یک‌شبه مردی شدی برای خودت و ایستاده‌ای امروز روی پای خودت

هر کسی را به سر هوایی هست رو به سویی و دل به جایی هست

در این کشتی درآ، پا در رکاب ماست دریاها مترس از موج، بسم الله مجراها و مُرساها

چشم وا کردی و آغوش خدا جای تو شد
کعبه لبخند به لب، محو تماشای تو شد

آید نسیم از ره و مُشک تر آوَرَد
عطر بهار از دمِ جان‌پرور آوَرَد

ای آن‌که حدیث تو شنفتن دارد
گل با رخ خوب تو شکفتن دارد

سکه شدن و دو رو شدن آسان است
آلودۀ رنگ و بو شدن آسان است

خورشید! بتاب و برکاتی بفرست
ای ابر! ببار آب حیاتی بفرست

بگو چرا نشد امسال زائرت باشم
قدم به جاده گذارم، مسافرت باشم

ما سینه زدیم بی‌صدا باریدند
از هرچه که دم زدیم، آن‌ها دیدند

همیشه در میان شادی و غم دوستت دارم
چه شعبان‌المعظم، چه محرّم دوستت دارم

جاده و اسب مهیاست بیا تا برویم
کربلا منتظر ماست بیا تا برویم

بگو که یک‌شبه مردی شدی برای خودت
و ایستاده‌ای امروز روی پای خودت

هر کسی را به سر هوایی هست
رو به سویی و دل به جایی هست

در این کشتی درآ، پا در رکاب ماست دریاها
مترس از موج، بسم الله مجراها و مُرساها