فؤاد کرمانی

فتح‌الله قدسی کرمانی متخلص «فؤاد» در سال ۱۲۲۷ در کرمان چشم به جهان گشود. وی عارفی ربانی و شاعری آسمانی بود. شرح حال اجمالی خود را از ۷ تا ۶۰ سالگی در قالب مثنوی جمع آورده است. او از جمله مدیحه‌سرایان اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم‌السلام) بود که در کنار مداحی به سرودن شعر می‌پرداخت. دیوان اشعار او معروف به «شمع جمع» به چاپ رسیده است. او در سال ۱۳۱۷ درگذشت و در حوالی کرمان در دامنۀ کوه سیّد حسن به خاک سپرده شد.

فؤاد کرمانی

نوشته حسن بیاتانی درباره فؤاد کرمانی

خوشوقت کسی که جز وفا کارش نیست پابندِ ستم، جانِ سبک‌بارش نیست

باشد که دلم، راهبری داشته باشد از عالم بالا، خبری داشته باشد

به رغم صخره، جاری‌تر شده سیل محبت‌ها و دارد بیشتر قد می‌کشد رود ارادت‌ها

«ایمان به خدا» لذت ناچیزی نیست با نور خدا، غروب و پاییزی نیست

دوباره زلف تو افتاد دست شانۀ من طنین نام تو شد شعر عاشقانۀ من

کرامت مثل یک جرعه‌ست از پیمانۀ جانش سخاوت لقمه‌ای از سادگی سفرۀ نانش..

هوا بهاری شوقت، هوا بهاری توست خروش چلچله لبریز بی‌قراری توست

دارد دل و دین می‌برد از شهر شمیمی افتاده نخ چادر او دست نسیمی

دل سراپردۀ محبت اوست دیده آیینه‌دار طلعت اوست...

تو آرزوی منی با تو قلب من زنده‌ست و با وجود تو دنیای من فروزنده‌ست

آن روز هرچند آخرین روز جهان باشد باید شروع فصل خوب داستان باشد

راه گم کردم، چه باشد گر به‌راه آری مرا؟ رحمتی بر من کنی و در پناه آری مرا؟

خوشوقت کسی که جز وفا کارش نیست
پابندِ ستم، جانِ سبک‌بارش نیست

باشد که دلم، راهبری داشته باشد
از عالم بالا، خبری داشته باشد

به رغم صخره، جاری‌تر شده سیل محبت‌ها
و دارد بیشتر قد می‌کشد رود ارادت‌ها

«ایمان به خدا» لذت ناچیزی نیست
با نور خدا، غروب و پاییزی نیست

دوباره زلف تو افتاد دست شانۀ من
طنین نام تو شد شعر عاشقانۀ من

کرامت مثل یک جرعه‌ست از پیمانۀ جانش
سخاوت لقمه‌ای از سادگی سفرۀ نانش..

هوا بهاری شوقت، هوا بهاری توست
خروش چلچله لبریز بی‌قراری توست

دارد دل و دین می‌برد از شهر شمیمی
افتاده نخ چادر او دست نسیمی

دل سراپردۀ محبت اوست
دیده آیینه‌دار طلعت اوست...

تو آرزوی منی با تو قلب من زنده‌ست
و با وجود تو دنیای من فروزنده‌ست

آن روز هرچند آخرین روز جهان باشد
باید شروع فصل خوب داستان باشد

راه گم کردم، چه باشد گر به‌راه آری مرا؟
رحمتی بر من کنی و در پناه آری مرا؟