فؤاد کرمانی

فتح‌الله قدسی کرمانی متخلص «فؤاد» در سال ۱۲۲۷ در کرمان چشم به جهان گشود. وی عارفی ربانی و شاعری آسمانی بود. شرح حال اجمالی خود را از ۷ تا ۶۰ سالگی در قالب مثنوی جمع آورده است. او از جمله مدیحه‌سرایان اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم‌السلام) بود که در کنار مداحی به سرودن شعر می‌پرداخت. دیوان اشعار او معروف به «شمع جمع» به چاپ رسیده است. او در سال ۱۳۱۷ درگذشت و در حوالی کرمان در دامنۀ کوه سیّد حسن به خاک سپرده شد.

فؤاد کرمانی

نوشته حسن بیاتانی درباره فؤاد کرمانی

ای ماه، ای چراغ فروزان راه من ای آشنای زمزمه و اشک و آه من

افسوس که این فرصت کوتاه گذشت عمر آمد از آن راه و از این راه گذشت

ماه، ماه روزه است روز، روز ضربت است

چه حرف‌های زلالی که رودهای روانند چه نورها، چه سخن‌ها که با تو در جریانند

تو با حقّی و حق با توست؛ حق پشت و پناه تو بدی‎ها دور بادا از وجود خیرخواه تو

به روز مرگ چو تابوت من روان باشد گمان مبر که مرا دردِ این جهان باشد

به گونۀ ماه نامت زبانزد آسمان‌ها بود

به تعداد نفوس خلق اگر سوی خدا راه است همان‌قدر انتخاب راه دشوار است و دلخواه است

عمری‌ست که دم‌به‌دم علی می‌گویم در حال نشاط و غم علی می‌گویم

جاده مانده‌ست و من و اين سر باقى مانده رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده

دل سراپردۀ محبت اوست دیده آیینه‌دار طلعت اوست...

از جهانی که پر از تیرگی ما و من است می‌گریزم به هوایی که پر از زیستن است

ای ماه، ای چراغ فروزان راه من
ای آشنای زمزمه و اشک و آه من

افسوس که این فرصت کوتاه گذشت
عمر آمد از آن راه و از این راه گذشت

ماه، ماه روزه است
روز، روز ضربت است

چه حرف‌های زلالی که رودهای روانند
چه نورها، چه سخن‌ها که با تو در جریانند

تو با حقّی و حق با توست؛ حق پشت و پناه تو
بدی‎ها دور بادا از وجود خیرخواه تو

به روز مرگ چو تابوت من روان باشد
گمان مبر که مرا دردِ این جهان باشد

به گونۀ ماه
نامت زبانزد آسمان‌ها بود

به تعداد نفوس خلق اگر سوی خدا راه است
همان‌قدر انتخاب راه دشوار است و دلخواه است

عمری‌ست که دم‌به‌دم علی می‌گویم
در حال نشاط و غم علی می‌گویم

جاده مانده‌ست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده

دل سراپردۀ محبت اوست
دیده آیینه‌دار طلعت اوست...

از جهانی که پر از تیرگی ما و من است
می‌گریزم به هوایی که پر از زیستن است