فؤاد کرمانی

فتح‌الله قدسی کرمانی متخلص «فؤاد» در سال ۱۲۲۷ در کرمان چشم به جهان گشود. وی عارفی ربانی و شاعری آسمانی بود. شرح حال اجمالی خود را از ۷ تا ۶۰ سالگی در قالب مثنوی جمع آورده است. او از جمله مدیحه‌سرایان اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم‌السلام) بود که در کنار مداحی به سرودن شعر می‌پرداخت. دیوان اشعار او معروف به «شمع جمع» به چاپ رسیده است. او در سال ۱۳۱۷ درگذشت و در حوالی کرمان در دامنۀ کوه سیّد حسن به خاک سپرده شد.

فؤاد کرمانی

نوشته حسن بیاتانی درباره فؤاد کرمانی

آماده‌اند، گوش به فرمان، یکی یکی تا جان نهند بر سر پیمان یکی یکی

غم داغ تو را با هیچ‌کس دیگر نخواهم گفت برایت روضه می‌خوانم ولی از سر نخواهم گفت

به همین زودی از این دشت سپیدار بروید یا لثارات حسین از لب نیزار بروید

شگفتا راه عشق است این، که مرد جاده می‌خواهد حریفی پاک‌باز و امتحان پس‌داده می‌خواهد

از مرز رد شدیم ولی با مصیبتی با پرچم سیاه به همراه هیأتی

کمک کنید به نوباوگان جنگ‌زده به آهوان هراسیدۀ پلنگ‌زده

ای که بر روشنای چهرهٔ خود نور پیغمبر سحر داری نوری از آفتاب روشن‌تر رویی از ماه خوب‌تر داری

ای همه هستی ز تو پیدا شده خاک ضعیف از تو توانا شده...

خدایا! داد از این دل، داد از این دل که یک‌دم مو نگشتُم شاد از این دل

مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش

به دست غیر مبادا امیدواری ما نیامده‌ست به جز ما کسی به یاری ما

به جهان خرّم از آنم که جهان خرم از اوست عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست

آماده‌اند، گوش به فرمان، یکی یکی
تا جان نهند بر سر پیمان یکی یکی

غم داغ تو را با هیچ‌کس دیگر نخواهم گفت
برایت روضه می‌خوانم ولی از سر نخواهم گفت

به همین زودی از این دشت سپیدار بروید
یا لثارات حسین از لب نیزار بروید

شگفتا راه عشق است این، که مرد جاده می‌خواهد
حریفی پاک‌باز و امتحان پس‌داده می‌خواهد

از مرز رد شدیم ولی با مصیبتی
با پرچم سیاه به همراه هیأتی

کمک کنید به نوباوگان جنگ‌زده
به آهوان هراسیدۀ پلنگ‌زده

ای که بر روشنای چهرهٔ خود نور پیغمبر سحر داری
نوری از آفتاب روشن‌تر رویی از ماه خوب‌تر داری

ای همه هستی ز تو پیدا شده
خاک ضعیف از تو توانا شده...

خدایا! داد از این دل، داد از این دل
که یک‌دم مو نگشتُم شاد از این دل

مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش
مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش

به دست غیر مبادا امیدواری ما
نیامده‌ست به جز ما کسی به یاری ما

به جهان خرّم از آنم که جهان خرم از اوست
عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست