فؤاد کرمانی

فتح‌الله قدسی کرمانی متخلص به «فؤاد» سال ۱۲۲۷ در کرمان چشم به جهان گشود. وی شرح حال ۷ تا ۶۰ سالگی خود را در قالب مثنوی به رشته تحریر درآورده است. او از جمله ستایشگران خاندان عصمت و طهارت (علیهم‌السلام) است که در کنار مدیحه‌سرایی به سرودن شعر می‌پرداخت. همان‌گونه که از اشعارش پیداست، او را باید در سلک شاعران عارف دانست. او در سال ۱۳۱۷ درگذشت و در حوالی کرمان در دامنۀ کوه سیّدحسن به خاک سپرده شد. دیوان اشعار او که شامل مراثی معصومین (علیهم‌السلام) و آمیزه‌ای از معرفت و عرفان است، با نام «شمع جمع» به چاپ رسیده است.

فؤاد کرمانی

نوشته حسن بیاتانی درباره فؤاد کرمانی

تو را همراه خود آورده‌اند از شرق باران‌ها تو را ای زادهٔ شرقی‌ترین خورشید دوران‌ها

نشستم پیش او از خاک و از باران برایم گفت خدا را یاد کرد، از خلقت انسان برایم گفت

میان شعله می‌سوزد مگر باران؟ نمی‌سوزد اگرچه «جسم» هم آتش بگیرد، «جان» نمی‌سوزد

تو خورشیدی و بی‌شک دیدنت از دور آسان است ولی ادارک نور آیا برای کور آسان است؟

جان داد که در امان ببیند ما را خالی کند از یزیدیان دنیا را

تماشا کن تکان شانه‌ها را حکایت کن غم پروانه‌ها را

درخت، جلوۀ هموارۀ بهاران بود اگرچه هر برگش قصۀ زمستان بود

مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش

عالم همه خاک کربلا بایدمان پیوسته به لب، خدا خدا! بایدمان

من زائر نگاه توام از دیار دور آن ذره‌ام که آمده تا پیشگاه نور

خواست لختی شکسته بنویسد به خودش گفت با چه ترکیبی

اگر وطن به مقام رضا توانی کرد غبار حادثه را توتیا توانی کرد

تو را همراه خود آورده‌اند از شرق باران‌ها
تو را ای زادهٔ شرقی‌ترین خورشید دوران‌ها

نشستم پیش او از خاک و از باران برایم گفت
خدا را یاد کرد، از خلقت انسان برایم گفت

میان شعله می‌سوزد مگر باران؟ نمی‌سوزد
اگرچه «جسم» هم آتش بگیرد، «جان» نمی‌سوزد

تو خورشیدی و بی‌شک دیدنت از دور آسان است
ولی ادارک نور آیا برای کور آسان است؟

جان داد که در امان ببیند ما را
خالی کند از یزیدیان دنیا را

تماشا کن تکان شانه‌ها را
حکایت کن غم پروانه‌ها را

درخت، جلوۀ هموارۀ بهاران بود
اگرچه هر برگش قصۀ زمستان بود

مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش
مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش

عالم همه خاک کربلا بایدمان
پیوسته به لب، خدا خدا! بایدمان

من زائر نگاه توام از دیار دور
آن ذره‌ام که آمده تا پیشگاه نور

خواست لختی شکسته بنویسد
به خودش گفت با چه ترکیبی

اگر وطن به مقام رضا توانی کرد
غبار حادثه را توتیا توانی کرد