فؤاد کرمانی

فتح‌الله قدسی کرمانی متخلص به «فؤاد» سال ۱۲۲۷ در کرمان چشم به جهان گشود. وی شرح حال ۷ تا ۶۰ سالگی خود را در قالب مثنوی به رشته تحریر درآورده است. او از جمله ستایشگران خاندان عصمت و طهارت (علیهم‌السلام) است که در کنار مدیحه‌سرایی به سرودن شعر می‌پرداخت. همان‌گونه که از اشعارش پیداست، او را باید در سلک شاعران عارف دانست. او در سال ۱۳۱۷ درگذشت و در حوالی کرمان در دامنۀ کوه سیّدحسن به خاک سپرده شد. دیوان اشعار او که شامل مراثی معصومین (علیهم‌السلام) و آمیزه‌ای از معرفت و عرفان است، با نام «شمع جمع» به چاپ رسیده است.

فؤاد کرمانی

نوشته حسن بیاتانی درباره فؤاد کرمانی

روز تشییع پیکر پاکش همه جا غرق در تلاطم بود

تو را همراه خود آورده‌اند از شرق باران‌ها تو را ای زادهٔ شرقی‌ترین خورشید دوران‌ها

نشستم پیش او از خاک و از باران برایم گفت خدا را یاد کرد، از خلقت انسان برایم گفت

میان شعله می‌سوزد مگر باران؟ نمی‌سوزد اگرچه «جسم» هم آتش بگیرد، «جان» نمی‌سوزد

تو خورشیدی و بی‌شک دیدنت از دور آسان است ولی ادارک نور آیا برای کور آسان است؟

جان داد که در امان ببیند ما را خالی کند از یزیدیان دنیا را

مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش

مرگ بر تازیانه‌ها تازیانه‌های بی‌امان، به گرده‌های بی‌گناه بردگان

کیست این زن، اینکه بر بالای منبر ایستاده در میان این همه شمشیر و خنجر ایستاده

از جهانی که پر از تیرگی ما و من است می‌گریزم به هوایی که پر از زیستن است

دلی كه خانۀ مولا شود حرم گردد كز احترام علی كعبه محترم گردد

بخوان هشتمین جلوۀ ربنا را امام قدر را امیر قضا را

روز تشییع پیکر پاکش
همه جا غرق در تلاطم بود

تو را همراه خود آورده‌اند از شرق باران‌ها
تو را ای زادهٔ شرقی‌ترین خورشید دوران‌ها

نشستم پیش او از خاک و از باران برایم گفت
خدا را یاد کرد، از خلقت انسان برایم گفت

میان شعله می‌سوزد مگر باران؟ نمی‌سوزد
اگرچه «جسم» هم آتش بگیرد، «جان» نمی‌سوزد

تو خورشیدی و بی‌شک دیدنت از دور آسان است
ولی ادارک نور آیا برای کور آسان است؟

جان داد که در امان ببیند ما را
خالی کند از یزیدیان دنیا را

مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش
مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش

مرگ بر تازیانه‌ها
تازیانه‌های بی‌امان، به گرده‌های بی‌گناه بردگان

کیست این زن، اینکه بر بالای منبر ایستاده
در میان این همه شمشیر و خنجر ایستاده

از جهانی که پر از تیرگی ما و من است
می‌گریزم به هوایی که پر از زیستن است

دلی كه خانۀ مولا شود حرم گردد
كز احترام علی كعبه محترم گردد

بخوان هشتمین جلوۀ ربنا را
امام قدر را امیر قضا را