محمدابراهیم لکزیان

محمدابراهیم لکزیان سال ۱۳۴۷ در نیشابور دیده به جهان گشود. وی از جوانی به سرودن شعر پرداخت و بیشتر در حوزۀ شعر کلاسیک و قالب غزل فعالیت دارد. او دارای مدرک کارشناسی‌ارشد زبان و ادبیات فارسی است. لکزیان از شاعران با سابقۀ نیشابور محسوب می‌شود و داوری جشنواره‌های شعر را بر عهده داشته است. از آثار او می‌توان به «سخاوت باران»، «دست خودم نبود» و «مطرسنگ» اشاره کرد.

محمدابراهیم لکزیان

با چفیه و جلیقه و قرآن شهید شد یعنی که در میانهٔ میدان شهید شد

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله! خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟ میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

کاش بیدار شوم، آمده باشی به خراسان بعدِ کرمان و بشاگرد و گلستان و لرستان

پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران

درخت، جلوۀ هموارۀ بهاران بود اگرچه هر برگش قصۀ زمستان بود

در باغ دعا اگر بهار است از اوست هر شاخه اگر شکوفه‌بار است از اوست

به دست شعله‌های شمع دادم دامن خود را مگر ثابت کنم پروانه‌مسلک بودن خود را

از زخم شناسنامه دارند هنوز در مسجد خون اقامه دارند هنوز

مرگ بر تازیانه‌ها تازیانه‌های بی‌امان، به گرده‌های بی‌گناه بردگان

ابری‌ست کوچه کوچه، دل من... خدا کند، نم‌نم، غزل ببارد و توفان به پا کند

با چفیه و جلیقه و قرآن شهید شد
یعنی که در میانهٔ میدان شهید شد

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله!
خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟
میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند
به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

کاش بیدار شوم، آمده باشی به خراسان
بعدِ کرمان و بشاگرد و گلستان و لرستان

پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران
به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران

درخت، جلوۀ هموارۀ بهاران بود
اگرچه هر برگش قصۀ زمستان بود

در باغ دعا اگر بهار است از اوست
هر شاخه اگر شکوفه‌بار است از اوست

به دست شعله‌های شمع دادم دامن خود را
مگر ثابت کنم پروانه‌مسلک بودن خود را

از زخم شناسنامه دارند هنوز
در مسجد خون اقامه دارند هنوز

مرگ بر تازیانه‌ها
تازیانه‌های بی‌امان، به گرده‌های بی‌گناه بردگان

ابری‌ست کوچه کوچه، دل من... خدا کند،
نم‌نم، غزل ببارد و توفان به پا کند