نظام استرآبادی

نظام‌الدین استرآبادی متخلص به «نظام» از شاعران قرن نهم و دهم است. بیشتر آثار او رنگ و بوی دینی دارند و مدایح بسیاری برای اهل‌بیت(علیهم‌السلام) سروده است. وی به معمّاسرایی نیز معروف بوده است. در میان قالب‌های شعری او را به قصیده‌سرایی می‌شناسند هرچند مثنوی «سلیمان و بلقیس» او نیز شهرت دارد. از اشعار او می‌توان فهمید که با علوم مختلفی آشنایی داشته است. وی در استرآباد، هرات و ماوراءالنهر سکونت داشته و در سال ۹۲۱ ه.ق در هرات وفات یافته است. «دیوان نظام استرآبادی» دربردارنده اشعار او است.

پایگاه اشعار مناسب اجرا در هیأت

نظام استرآبادی

نظام استرآبادی

حلال مشکلات

به نام آن‌که مستغنی‌ست بالذّات
«بَدیعُ الاَرض» و «خلّاقُ السماوات»

شعر توحیدی

سیری در قلمرو شعر توحیدی

مثنوی

لحظۀ واپسين

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله!
خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

میلاد عرفان‌پور

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟
میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

رضا خورشیدی‌فرد

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند
به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

میلاد عرفان‌پور

کاش بیدار شوم، آمده باشی به خراسان
بعدِ کرمان و بشاگرد و گلستان و لرستان

مهدی جهاندار

پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران
به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران

میثم داودی

دلا ز معرکه محنت و بلا مگریز
چو گردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز

امام خامنه‌ای

عکس روی تو چو در آینۀ جام افتاد
عارف از خندۀ می در طمع خام افتاد

حافظ شیرازی

ای همه هستی ز تو پیدا شده
خاک ضعیف از تو توانا شده...

نظامی گنجوی

مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم

سیدحبیب نظاری

روزها فكر من این است و همه شب سخنم
كه چرا غافل از احوال دل خویشتنم

مولوی

از جهانی که پر از تیرگی ما و من است
می‌گریزم به هوایی که پر از زیستن است

سیدحمیدرضا برقعی

چه جمعه‌ها که یک به یک غروب شد، نیامدی
چه بغض‌ها که در گلو رسوب شد، نیامدی

مهدی جهاندار

نظام استرآبادی

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله! خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟ میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

کاش بیدار شوم، آمده باشی به خراسان بعدِ کرمان و بشاگرد و گلستان و لرستان

پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران

دلا ز معرکه محنت و بلا مگریز چو گردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز

عکس روی تو چو در آینۀ جام افتاد عارف از خندۀ می در طمع خام افتاد

ای همه هستی ز تو پیدا شده خاک ضعیف از تو توانا شده...

مرا بنویس باران، تا ببارم یکی از داغداران... تا ببارم

روزها فكر من این است و همه شب سخنم كه چرا غافل از احوال دل خویشتنم

از جهانی که پر از تیرگی ما و من است می‌گریزم به هوایی که پر از زیستن است

چه جمعه‌ها که یک به یک غروب شد، نیامدی چه بغض‌ها که در گلو رسوب شد، نیامدی

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله!
خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟
میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند
به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

کاش بیدار شوم، آمده باشی به خراسان
بعدِ کرمان و بشاگرد و گلستان و لرستان

پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران
به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران

دلا ز معرکه محنت و بلا مگریز
چو گردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز

عکس روی تو چو در آینۀ جام افتاد
عارف از خندۀ می در طمع خام افتاد

ای همه هستی ز تو پیدا شده
خاک ضعیف از تو توانا شده...

مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم

روزها فكر من این است و همه شب سخنم
كه چرا غافل از احوال دل خویشتنم

از جهانی که پر از تیرگی ما و من است
می‌گریزم به هوایی که پر از زیستن است

چه جمعه‌ها که یک به یک غروب شد، نیامدی
چه بغض‌ها که در گلو رسوب شد، نیامدی