آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
می‌گریم از غمی که فزون‌تر ز عالَم است
گر نعره برکشم ز گلوی فلک، کم است
پیغمبرانه بود ظهوری که داشتی
خورشید بود جلوۀ طوری که داشتی
ای آسمان به راز و نیازت نیازمند
آه ای زمین به سوز و گدازت نیازمند
در جام دیده اشک عزا موج می‌زند
در صحن سینه شور و نوا موج می‌زند
ماه عشق است ماه عشّاق است
ماه دل‌های مست و مشتاق است
