هم‌نوا بود با چکاچک من
غرّش آسمان و هوهوی باد
در خودم مانده بودم و ناگاه
تا به خود آمدم مُحرّم شد
آورده‌ام دو ظرف پر از رنگ، سبز و سرخ
یک رنگ را برای خودت انتخاب کن
جاده در پیش بود و بی‌وقفه
سوی تقدیر خویش می‌رفتیم
هوا پر شد از عطر نام حسین
به قربان عطر پراکنده‌اش
زخم من کهنه زخم تو تازه
زخمی پنجه‌های بی‌رحمیم
