ناصر حامدی

ناصر حامدی ۲ فروردین ۱۳۵۵ در ماسال گیلان متولد شد. او از نوجوانی حضور فعالی در جلسات شعر داشت و در دوره دبیرستان توانست رتبه نخست شعر دانش‌آموزی کشور را کسب کند. وی دانشجوی دکترای رشته زبان و ادبیات فارسی و مدرّس این رشته است. وی در عرصه مجری‌گری و برنامه‌سازی نیز فعالیت دارد. عرق مذهبی او و بهره بردن از عناصر دینی حتی از لابه‌لای اشعار عاشقانه او مشخص است. از آثار او می‌توان به «قطار روم-خراسان»، «باشد برای بعد»، «درخت سوخته در باران» و «از تو چه پنهان» اشاره کرد.

ناصر حامدی

هیچ مردی در جهان مانند پیغمبر که نیست هیچ بختی بهتر از پیوند پیغمبر که نیست

چه سخت است داغ علمدار دیدن غم یار، در اوج پیکار دیدن

با چفیه و جلیقه و قرآن شهید شد یعنی که در میانهٔ میدان شهید شد

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله! خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟ میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

به کدام واژه بخوانمت، به کدام واژۀ نارَسا؟ به کدام جلوه بجویمت؟ متعالیا و مقدّسا!

از رفتن دل نیست خبر اهل وفا را آن کس که تو را دید نداند سر و پا را

درخت، جلوۀ هموارۀ بهاران بود اگرچه هر برگش قصۀ زمستان بود

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را که به ماسوا فکندی همه سایهٔ هما را

ما ز سیر و دور گردون از خدا غافل شدیم ما ز آب، از گردش این آسیا غافل شدیم...

دل سپردیم به چشم تو و حرکت کردیم بعدِ یک عمر که ماندیم...که عادت کردیم

هیچ مردی در جهان مانند پیغمبر که نیست
هیچ بختی بهتر از پیوند پیغمبر که نیست

چه سخت است داغ علمدار دیدن
غم یار، در اوج پیکار دیدن

با چفیه و جلیقه و قرآن شهید شد
یعنی که در میانهٔ میدان شهید شد

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله!
خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟
میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند
به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

به کدام واژه بخوانمت، به کدام واژۀ نارَسا؟
به کدام جلوه بجویمت؟ متعالیا و مقدّسا!

از رفتن دل نیست خبر اهل وفا را
آن کس که تو را دید نداند سر و پا را

درخت، جلوۀ هموارۀ بهاران بود
اگرچه هر برگش قصۀ زمستان بود

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را
که به ماسوا فکندی همه سایهٔ هما را

ما ز سیر و دور گردون از خدا غافل شدیم
ما ز آب، از گردش این آسیا غافل شدیم...

دل سپردیم به چشم تو و حرکت کردیم
بعدِ یک عمر که ماندیم...که عادت کردیم