الهی به مستان میخانه‌ات
به عقل‌آفرینان دیوانه‌ات
دیدم گل تازه چند دسته
بر گنبدی از گیاه رُسته
این سجده‌ها لبالب چرت و كسالت‌اند
این قلب‌های رفته حرا بی‌رسالت‌اند
پیرمردی، مفلس و برگشته‌بخت
روزگاری داشت ناهموار و سخت
روزه‌هایم اگرچه معیوب است
رمضان است و حال من خوب است
