«ایمان به خدا» لذت ناچیزی نیست
با نور خدا، غروب و پاییزی نیست
در عرصۀ زندگانیِ رنگ به رنگ
کآمیختۀ هم شده آیینه و سنگ
او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود
آرامش دل به قدر بیداری اوست
آرایش گل به شبنم جاری اوست
در مکتب عشق، آبرو‌داری کن
هر مؤمن رنج‌دیده را یاری کن
از علم شود مرد خدا حق‌بین‌تر
عطر نفسش ز باغِ گل رنگین‌تر
آنان که به کار عشق، بودند استاد
کردند «ز دست دیده و دل فریاد»
با شمعِ گمان، به صبح ایمان نرسد
بی‌جوششِ جان، به کوی جانان نرسد
با شرک، خدای را عبادت نکنند
دل، تیره چو گردید، زیارت نکنند
هر چند نماز و روزه را پیشه کنید
در عمق سجود و سادگی ریشه کنید
هر حادثه با فروتنی شیرین است
خاک از نفس باغچه، عطر‌آگین است
هر چند دعای عاشقان پر دارد
زیباییِ پرواز کبوتر دارد
در جادۀ حق، زلال جان بس باشد
یک پرتو نور جاودان بس باشد
سرچشمۀ فیض، آرزو کن به دعا
تحصیل امید و آبرو کن به دعا
بی‌نور عبادت، دل ما دل نشود
باران امید و شوق، نازل نشود
