در عصر نقابهای رنگی
در دورۀ خندههای بیرنگ
پشت سر مسافر ما گریه میکند
شهری که بر رسول خدا گریه میکند
ما خواندهایم قصۀ مردان ایل را
نامآورانِ شیردلِ بیبدیل را
با یک تبسم به قناریها زبان دادی
بالی برای پر زدن تا بیکران دادی
آسمان بیشک پر از تکبیرة الاحرام اوست
غم همیشه تشنۀ دریای ناآرام اوست
حاجیان آمدند با تعظیم
شاکر از رحمت خدای رحیم
نام تو عطر یاس به قلب بهار ریخت
از شانههای آینه گرد و غبار ریخت