گر چه از غم، شکسته بالِ من است
اشک من شاهد ملالِ من است
آید نسیم از ره و مُشک تر آوَرَد
عطر بهار از دمِ جان‌پرور آوَرَد
ای آن‌که حدیث تو شنفتن دارد
گل با رخ خوب تو شکفتن دارد
هر که راهی در حریم خلوت اسرار داشت
دل برید از ماسوا، سر در کمندِ یار داشت
آیینۀ وحی و آیت بیداری‌ست
کارش همه دلنوازی و دلداری‌ست
