نوای کاروانت را شنیدم
دوباره سوی تو با سر دویدم
گفتا بنویس تا سحر، نامۀ عشق
با دیدۀ پُر ابر، سفرنامۀ عشق
عشقت مرا دوباره از این جاده می‌برد
سخت است راه عشق ولی ساده می‌برد
دارد به دل صلابت کوه شکیب را
از لحظه‌ای که بوسه زده زخم سیب را
تا چند از این داغ لبالب باشیم
در آتشِ آه و حسرت و تب باشیم
