عارف وسط خطابۀ توحیدش
زاهد بعد از نماز پرتردیدش
سر می‌گذارد آسمان بر آستانت
غرقیم در دریای لطف بی‌کرانت
نه از جرم و عقاب خود می‌ترسم
نه از کمیِ ثواب خود می‌ترسم
نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم
فرق دارد جلوه‌اش در ظاهر و معنا حرم
گاه شادی، گاه غم دارد برای ما حرم
بی‌خواب پی هم‌نفسی می‌گردد
بی‌تاب پی دادرسی می‌گردد
توبۀ من را شکسته اشتباه دیگری
از گناهی می‌روم سوی گناه دیگری
چشم خود را باز کردم ابتدا گفتم حسین
با زبانِ اشک‌های بی‌صدا گفتم حسین
