مولوی

جلال‌الدین محمد بلخی مشهور به «مولوی» سال ۶۰۴ ه.ق در بلخ متولد شد. در زمان کودکی او خانواده‌اش از بلخ کوچ کرده و در نهایت ساکن قونیه شدند. پدر وی بهاءالدین ولد، از بزرگان صوفیه در زمان خود بود و بعد از فوتش، فرزندش جلال‌الدین جای خالی او را برای مریدانش پر کرد. وی هیچ‌گاه از تحصیل علم غافل نبود و با سفر به بلاد مختلف از محضر شخصیت‌‌هایی مانند ابن عربی بهره برد. ملاقات با شمس تبریزی، حالت شوریدگی در وی ایجاد کرد و موجب شد تدریس را رها کرده و بیشتر به سرودن اشعار عرفانی روی بیاورد. مولوی سال ۶۷۲ ه.ق در قونیه وفات یافت. ۸ مهر روز بزرگداشت او و سال ۲۰۰۷ میلادی به نام او، نام‌گذاری شده است. از آثار او می‌توان به «مثنوی معنوی»، «دیوان شمس»، «فیه ما فیه» و «مجالس سبعه» اشاره کرد.

مولوی

مانده ز فهم تو دلم بی‌نصیب معجزۀ عشق، غرور غریب

دریغ است در آرزو ماندن ما خوشا از لب او، فراخواندن ما

قدم قدم همه‌جا آمدم به دنبالت نبوده‌ام نفسی بی‌خبر از احوالت

موعود خدا، مرد خطر می‌خواهد آری سفر عشق، جگر می‌خواهد

پیوسته نماز در قیام است حسین هفتاد و دو حج ناتمام است حسین

صحنه‌ای بس جان‌فزا و دل‌نشین دارد بقیع رنگ‌وبو از لاله‌های باغ دین دارد بقیع

چشمه چشمه تشنگی، زائران! بیاورید نام آبِ آب را بر زبان بیاورید

به گونۀ ماه نامت زبانزد آسمان‌ها بود

ای در تو عیان‌ها ونهان‌ها همه هیچ پندار یقین‌ها و گمان‌ها همه هیچ

بیا که عزم به رفتن کنیم اگر مَردیم بیا دوباره به شب‌های کوفه برگردیم

هوا بهاری شوقت، هوا بهاری توست خروش چلچله لبریز بی‌قراری توست

ای همه هستی ز تو پیدا شده خاک ضعیف از تو توانا شده...

مانده ز فهم تو دلم بی‌نصیب
معجزۀ عشق، غرور غریب

دریغ است در آرزو ماندن ما
خوشا از لب او، فراخواندن ما

قدم قدم همه‌جا آمدم به دنبالت
نبوده‌ام نفسی بی‌خبر از احوالت

موعود خدا، مرد خطر می‌خواهد
آری سفر عشق، جگر می‌خواهد

پیوسته نماز در قیام است حسین
هفتاد و دو حج ناتمام است حسین

صحنه‌ای بس جان‌فزا و دل‌نشین دارد بقیع
رنگ‌وبو از لاله‌های باغ دین دارد بقیع

چشمه چشمه تشنگی، زائران! بیاورید
نام آبِ آب را بر زبان بیاورید

به گونۀ ماه
نامت زبانزد آسمان‌ها بود

ای در تو عیان‌ها ونهان‌ها همه هیچ
پندار یقین‌ها و گمان‌ها همه هیچ

بیا که عزم به رفتن کنیم اگر مَردیم
بیا دوباره به شب‌های کوفه برگردیم

هوا بهاری شوقت، هوا بهاری توست
خروش چلچله لبریز بی‌قراری توست

ای همه هستی ز تو پیدا شده
خاک ضعیف از تو توانا شده...