مولوی

جلال‌الدین محمد بلخی مشهور به «مولوی» سال ۶۰۴ ه.ق در بلخ متولد شد. در زمان کودکی او خانواده‌اش از بلخ کوچ کرده و در نهایت ساکن قونیه شدند. پدر وی بهاءالدین ولد، از بزرگان صوفیه در زمان خود بود و بعد از فوتش، فرزندش جلال‌الدین جای خالی او را برای مریدانش پر کرد. وی هیچ‌گاه از تحصیل علم غافل نبود و با سفر به بلاد مختلف از محضر شخصیت‌‌هایی مانند ابن عربی بهره برد. ملاقات با شمس تبریزی، حالت شوریدگی در وی ایجاد کرد و موجب شد تدریس را رها کرده و بیشتر به سرودن اشعار عرفانی روی بیاورد. مولوی سال ۶۷۲ ه.ق در قونیه وفات یافت. ۸ مهر روز بزرگداشت او و سال ۲۰۰۷ میلادی به نام او، نام‌گذاری شده است. از آثار او می‌توان به «مثنوی معنوی»، «دیوان شمس»، «فیه ما فیه» و «مجالس سبعه» اشاره کرد.

مولوی

زهرای حزین، ز گرد راه آمده بود جبریل، غریق اشک و آه آمده بود

من به غم‌های تو محتاج‌تر از لبخندم من به این ناله به این اشک، ارادتمندم

شادی هر دو جهان بی‌تو مرا جز غم نیست جنت بی‌تو عذابش ز جهنم کم نیست

روز تشییع پیکر پاکش همه جا غرق در تلاطم بود

تو را همراه خود آورده‌اند از شرق باران‌ها تو را ای زادهٔ شرقی‌ترین خورشید دوران‌ها

نشستم پیش او از خاک و از باران برایم گفت خدا را یاد کرد، از خلقت انسان برایم گفت

اگر وطن به مقام رضا توانی کرد غبار حادثه را توتیا توانی کرد

به دست غیر مبادا امیدواری ما نیامده‌ست به جز ما کسی به یاری ما

تا یوسف اشکم سَرِ بازار نیاید کالای مرا هیچ خریدار نیاید

هنوز می‌شنوم هق‌هق صدایت را صدای آن نفس درد آشنایت را

دل سپردیم به چشم تو و حرکت کردیم بعدِ یک عمر که ماندیم...که عادت کردیم

خدا وقتی نخواهد، عمر دنیا سر نخواهد شد گلوی خشک صحرایی به باران تر نخواهد شد

زهرای حزین، ز گرد راه آمده بود
جبریل، غریق اشک و آه آمده بود

من به غم‌های تو محتاج‌تر از لبخندم
من به این ناله به این اشک، ارادتمندم

شادی هر دو جهان بی‌تو مرا جز غم نیست
جنت بی‌تو عذابش ز جهنم کم نیست

روز تشییع پیکر پاکش
همه جا غرق در تلاطم بود

تو را همراه خود آورده‌اند از شرق باران‌ها
تو را ای زادهٔ شرقی‌ترین خورشید دوران‌ها

نشستم پیش او از خاک و از باران برایم گفت
خدا را یاد کرد، از خلقت انسان برایم گفت

اگر وطن به مقام رضا توانی کرد
غبار حادثه را توتیا توانی کرد

به دست غیر مبادا امیدواری ما
نیامده‌ست به جز ما کسی به یاری ما

تا یوسف اشکم سَرِ بازار نیاید
کالای مرا هیچ خریدار نیاید

هنوز می‌شنوم هق‌هق صدایت را
صدای آن نفس درد آشنایت را

دل سپردیم به چشم تو و حرکت کردیم
بعدِ یک عمر که ماندیم...که عادت کردیم

خدا وقتی نخواهد، عمر دنیا سر نخواهد شد
گلوی خشک صحرایی به باران تر نخواهد شد