مولوی

مولانا جلال‌الدین محمد بلخی مشهور به «مولوی» شاعر بزرگ قرن هفتم هجری قمری است. وی در سال ۶۰۴ ه.ق در بلخ متولد شد. پدر وی بهاءالدین که از علما و صوفیان زمان خود بود به سبب رنجشی که بین او و سلطان محمد خوارزمشاه پدید آمده بود از بلخ بیرون آمد و بعد از مدتی سیر و سیاحت به قونیه رفت. مولانا بعد از فوت پدر تحت تعلیمات برهان‌الدین محقق ترمذی قرار گرفت. ملاقات وی با شمس تبریزی در سال ۶۴۲ ه.ق انقلابی در او پدید آورد که موجب شد مسند تدریس و افتا را رهاکرده و به مراقبت نفس و تذهیب باطن بپردازد. مولوی در سال ۶۷۲ ه.ق در قونیه وفات یافت. از آثار او می‌توان به «مثنوی معنوی»، «دیوان شمس»، «رباعیات»، «مکتوبات»، «فیه مافیه» و «مجالس سبعه» اشاره کرد.

مولوی

آماده‌اند، گوش به فرمان، یکی یکی تا جان نهند بر سر پیمان یکی یکی

غم داغ تو را با هیچ‌کس دیگر نخواهم گفت برایت روضه می‌خوانم ولی از سر نخواهم گفت

به همین زودی از این دشت سپیدار بروید یا لثارات حسین از لب نیزار بروید

شگفتا راه عشق است این، که مرد جاده می‌خواهد حریفی پاک‌باز و امتحان پس‌داده می‌خواهد

از مرز رد شدیم ولی با مصیبتی با پرچم سیاه به همراه هیأتی

کمک کنید به نوباوگان جنگ‌زده به آهوان هراسیدۀ پلنگ‌زده

تو آرزوی منی با تو قلب من زنده‌ست و با وجود تو دنیای من فروزنده‌ست

من زائر نگاه توام از دیار دور آن ذره‌ام که آمده تا پیشگاه نور

ابری‌ست کوچه کوچه، دل من... خدا کند، نم‌نم، غزل ببارد و توفان به پا کند

مجنون تو کوه را ز صحرا نشناخت ‌ دیوانۀ عشق تو سر از پا نشناخت

ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی نروم جز به همان ره که توأم راهنمایی

دل سپردیم به چشم تو و حرکت کردیم بعدِ یک عمر که ماندیم...که عادت کردیم

آماده‌اند، گوش به فرمان، یکی یکی
تا جان نهند بر سر پیمان یکی یکی

غم داغ تو را با هیچ‌کس دیگر نخواهم گفت
برایت روضه می‌خوانم ولی از سر نخواهم گفت

به همین زودی از این دشت سپیدار بروید
یا لثارات حسین از لب نیزار بروید

شگفتا راه عشق است این، که مرد جاده می‌خواهد
حریفی پاک‌باز و امتحان پس‌داده می‌خواهد

از مرز رد شدیم ولی با مصیبتی
با پرچم سیاه به همراه هیأتی

کمک کنید به نوباوگان جنگ‌زده
به آهوان هراسیدۀ پلنگ‌زده

تو آرزوی منی با تو قلب من زنده‌ست
و با وجود تو دنیای من فروزنده‌ست

من زائر نگاه توام از دیار دور
آن ذره‌ام که آمده تا پیشگاه نور

ابری‌ست کوچه کوچه، دل من... خدا کند،
نم‌نم، غزل ببارد و توفان به پا کند

مجنون تو کوه را ز صحرا نشناخت ‌
دیوانۀ عشق تو سر از پا نشناخت

ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی
نروم جز به همان ره که توأم راهنمایی

دل سپردیم به چشم تو و حرکت کردیم
بعدِ یک عمر که ماندیم...که عادت کردیم