مولوی

مولانا جلال‌الدین محمد بلخی مشهور به «مولوی» شاعر بزرگ قرن هفتم هجری قمری است. وی در سال ۶۰۴ ه.ق در بلخ متولد شد. پدر وی بهاءالدین که از علما و صوفیان زمان خود بود به سبب رنجشی که بین او و سلطان محمد خوارزمشاه پدید آمده بود از بلخ بیرون آمد و بعد از مدتی سیر و سیاحت به قونیه رفت. مولانا بعد از فوت پدر تحت تعلیمات برهان‌الدین محقق ترمذی قرار گرفت. ملاقات وی با شمس تبریزی در سال ۶۴۲ ه.ق انقلابی در او پدید آورد که موجب شد مسند تدریس و افتا را رهاکرده و به مراقبت نفس و تذهیب باطن بپردازد. مولوی در سال ۶۷۲ ه.ق در قونیه وفات یافت. از آثار او می‌توان به «مثنوی معنوی»، «دیوان شمس»، «رباعیات»، «مکتوبات»، «فیه مافیه» و «مجالس سبعه» اشاره کرد.

مولوی

تو سرزمین مقدس تو باصفا بودی تو جلوه‌گاه مقامات انبیا بودی

نه از سر درد، سینه را چاک زدیم نه با دل خود، سری به افلاک زدیم

الهی به شور قیام حسین به فریاد سرخ و پیام حسین

«چرا تو ای شکسته‌دل! خدا خدا نمی‌کنی خدای چاره‌ساز را، چرا صدا نمی‌کنی»

لهیب ذوالفقارت بر تن گردن‌کشان مانده‌ست طنین خطبه‌هایت در گلوگاه زمان مانده‌ست

امشب که ماهِ آسمان پرتوفشان است با حُسن خود چشم و چراغ کهکشان است

مقصود عاشقان دو عالم لقای توست مطلوب طالبان به حقیقت رضای توست

دل آزاده با خدا باشد ذکر، نسیان ماسوا باشد

ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی نروم جز به همان ره که توأم راهنمایی

کیست این مردی که رو در روی دنیا ایستاده؟ در دل دریای دشمن بی‌محابا ایستاده؟

هنوز راه ندارد کسی به عالم تو نسیم هم نرسیده به درک پرچم تو

آن اسم اعظم که نشانی می‌دهندش سربند یا زهراست محکم‌تر ببندش

تو سرزمین مقدس تو باصفا بودی
تو جلوه‌گاه مقامات انبیا بودی

نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم

الهی به شور قیام حسین
به فریاد سرخ و پیام حسین

«چرا تو ای شکسته‌دل! خدا خدا نمی‌کنی
خدای چاره‌ساز را، چرا صدا نمی‌کنی»

لهیب ذوالفقارت بر تن گردن‌کشان مانده‌ست
طنین خطبه‌هایت در گلوگاه زمان مانده‌ست

امشب که ماهِ آسمان پرتوفشان است
با حُسن خود چشم و چراغ کهکشان است

مقصود عاشقان دو عالم لقای توست
مطلوب طالبان به حقیقت رضای توست

دل آزاده با خدا باشد
ذکر، نسیان ماسوا باشد

ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی
نروم جز به همان ره که توأم راهنمایی

کیست این مردی که رو در روی دنیا ایستاده؟
در دل دریای دشمن بی‌محابا ایستاده؟

هنوز راه ندارد کسی به عالم تو
نسیم هم نرسیده به درک پرچم تو

آن اسم اعظم که نشانی می‌دهندش
سربند یا زهراست محکم‌تر ببندش