رخصت بده از داغ شقایق بنویسم
از بغض گلوگیر دقایق بنویسم
سال جدید زیر همین گنبد کبود
آغاز شد حکایتمان با یکی نبود
تشنهٔ عشقیم، آری، تشنه هم سر میدهیم
آبرویی قدر خون خود، به خنجر میدهیم
سرت بر نیزه خواهد رفت در اوج پریشانی
عروجت را گواهی میدهد این سِیْر عرفانی
به میدان میبرم از شوق سربازی، سر خود را
تو هم آماده کن ای عشق! کمکم خنجر خود را
