سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
وقتی خدا بنای جهان را گذاشته
در روح تو سخاوت دریا گذاشته
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
پیش چشمم تو را سر بریدند
دست‌هایم ولی بی‌رمق بود
بهار آسمان چارمینی
غریب امّا، امامت را نگینی
