یک بار رسید و بار دیگر نرسید
پرواز چنین به بام باور نرسید
از سمت مدینه خبر آورد نسیمی
تا مژده دهد آمده مولود عظیمی
اگرچه باغِ پر از لالۀ تو پرپر شد
زمین برای همیشه، شهیدپرور شد
پیش چشمم تو را سر بریدند
دست‌هایم ولی بی‌رمق بود
بهار آسمان چارمینی
غریب امّا، امامت را نگینی
