«ایمان به خدا» لذت ناچیزی نیست
با نور خدا، غروب و پاییزی نیست
با شمعِ گمان، به صبح ایمان نرسد
بی‌جوششِ جان، به کوی جانان نرسد
هنگام دعا قلب حزین داشته باش
یعنی که دلی خدای‌بین داشته باش
بی‌آن که چو موج، در تلاطم باشی
با صبر و رضا، غرق تبسم باشی
تا کی به خروش و خشم، کاری کردن؟
مانند سپند بی‌قراری کردن؟
هر چند نماز و روزه را پیشه کنید
در عمق سجود و سادگی ریشه کنید
با تیر غم و بلا، نشانش نکند
حیران زمین و آسمانش نکند
می‌خواهی اگر روشنی آب شوی
یا در شب تیره مثل مهتاب شوی
هر خسته دلی، که نفس سرکَش دارد
پیداست، که خاطری مشوّش دارد
در بادیه، گام تا خداوند بزن
خود را به رضای دوست، پیوند بزن
سرچشمۀ فیض، آرزو کن به دعا
تحصیل امید و آبرو کن به دعا
بی‌نور عبادت، دل ما دل نشود
باران امید و شوق، نازل نشود
