یکی بیاید این نخل را تکان بدهد
به ما که مردۀ جهلِ خودیم، جان بدهد
درخت، جلوۀ هموارۀ بهاران بود
اگرچه هر برگش قصۀ زمستان بود
هزار سال گذشت و هزار بار دگر،
تو ایستاده‌ای آن‌جا در آستانۀ در!
با اشک تو رودها درآمیخته‌اند
از شور تو محشری بر انگیخته‌اند
من و این داغ در تکرار مانده
من و این آتش بیدار مانده
