وقتی در خانۀ علی میلرزد
دنیا به بهانۀ علی میلرزد
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بیکفنت را
با اشک تو رودها درآمیختهاند
از شور تو محشری بر انگیختهاند
به دست غیر مبادا امیدواری ما
نیامدهست به جز ما کسی به یاری ما
من و این داغ در تکرار مانده
من و این آتش بیدار مانده