کمر بر استقامت بسته زینب
که یک‌دم هم ز پا ننشسته زینب
او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
نوای کاروانت را شنیدم
دوباره سوی تو با سر دویدم
در سکوتی لبالب از فریاد گوشه چشمی به آسمان دارد
یک بغل بغض و تاول و ترکش، یک بغل بغض بی‌کران دارد
بیاور با خودت نور خدا را
تجلی‌های مصباح الهدی را
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
