او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
گفته بودی که به دنیا ندهم خاک وطن را
برده‌ام تا بسپارم به دم تیر بدن را
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
دشمن که به حنجر تو خنجر بگذاشت
خاموش، طنین نای تو می‌پنداشت
هر چند قدش خمیده، امّا برپاست
چندی‌ست نیارمیده، امّا برپاست
