او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
دل، این دلِ تنگ، زیر این چرخ کبود
یک عمر دهان جز به شکایت نگشود
زندگی جاری‌ست
در سرود رودها شوق طلب زنده‌ست
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
باز از بام جهان بانگ اذان لبریز است
مثنوی بار دگر از هیجان لبریز است
