و کاش مرد غزل‌خوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
چشم‌هایم را به روی هرکه جز تو بود بست
قطرۀ اشکی که با من بوده از روز الست
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
جاده مانده‌ست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده
