می‌گوید از شکستن سرو تناورش
این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...
آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
زنی شبیه خودش عاشق، زنی شبیه خودش مادر
سپرده بر صف آیینه دوباره آینه‌ای دیگر
محکوم شد زمین به پیمبر نداشتن
مجبور شد به سورۀ کوثر نداشتن
تفسیر او به دست قلم نامیسّر است
در شأن او غزل ننویسیم بهتر است
گاهی اگر با ماه صحبت کرده باشی
از ما اگر پیشش شکایت کرده باشی
