روزی که عطش به جان گل‌ها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خسته‌حالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
دریا بدون ماه تلاطم نمی‌کند
تا نور توست، راه کسی گم نمی‌کند
باید از فقدان گل خون‌جوش بود
در فراق یاس مشكی‌پوش بود
بى‌سر و سامان توام يا حسين
دست به دامان توام يا حسين
