محمدرضا آقاسی

محمدرضا آقاسی ۲۴ فروردین ۱۳۳۸ در تهران چشم به جهان گشود. پدر او معلم قرآن بود و خانواده‌اش از علاقه‌مندان به اشعار مذهبی بودند. پس از اخذ مدرک سیکل به دلایلی ادامهٔ تحصیل نداد و به همان بسنده کرد. آقاسی سرودن را از سال ۱۳۵۱ آغاز کرد و در مسیر شاعری از تجربیات اساتیدی مانند مهرداد اوستا بهره برد. وی در مناطق جنگی حضور پیدا کرد و با اشعارش باعث تهییج رزمندگان می‌شد. او از شاعرانی است که سبک شعر سرودن و نوع شعر خوانی‌اش بسیار مورد اقبال عموم مردم قرار گرفت. آقاسی در ۳ خرداد ۱۳۸۴ از دنیا رفت. رهبر انقلاب در پیامی درگذشتش را تسلیت گفتند. «شیعه‌نامه»، «بر مدار عشق» و «حق نمک» دربردارنده اشعار او است.

محمدرضا آقاسی

نوشته محمدکاظم کاظمی درباره محمدرضا آقاسی

با چفیه و جلیقه و قرآن شهید شد یعنی که در میانهٔ میدان شهید شد

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله! خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟ میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

کاش بیدار شوم، آمده باشی به خراسان بعدِ کرمان و بشاگرد و گلستان و لرستان

پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران

عمری‌ست که دم‌به‌دم علی می‌گویم در حال نشاط و غم علی می‌گویم

از رفتن دل نیست خبر اهل وفا را آن کس که تو را دید نداند سر و پا را

ای حرمت قبلۀ حاجات ما یاد تو تسبیح و مناجات ما

ای نام تو بهترین سرآغاز بی‌نام تو نامه کی کنم باز؟

چشمه‌های خروشان تو را می‌شناسند موج‌های پریشان تو را می‌شناسند

زآن یار دل‌نوازم شُکری‌ست با شکایت گر نکته‌دان عشقی، بشنو تو این حکایت

با چفیه و جلیقه و قرآن شهید شد
یعنی که در میانهٔ میدان شهید شد

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله!
خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟
میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند
به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

کاش بیدار شوم، آمده باشی به خراسان
بعدِ کرمان و بشاگرد و گلستان و لرستان

پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران
به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران

عمری‌ست که دم‌به‌دم علی می‌گویم
در حال نشاط و غم علی می‌گویم

از رفتن دل نیست خبر اهل وفا را
آن کس که تو را دید نداند سر و پا را

ای حرمت قبلۀ حاجات ما
یاد تو تسبیح و مناجات ما

ای نام تو بهترین سرآغاز
بی‌نام تو نامه کی کنم باز؟

چشمه‌های خروشان تو را می‌شناسند
موج‌های پریشان تو را می‌شناسند

زآن یار دل‌نوازم شُکری‌ست با شکایت
گر نکته‌دان عشقی، بشنو تو این حکایت