سر و پای برهنه می‌برند آن پیر عاشق را
که بر دوشش نهاده پرچم سوگ شقایق را
دل و جانم فدای حضرت دوست
نی، فدای گدای حضرت دوست
ماییم ز قید هر دو عالم رَسته
جز عشق تو بر جمله درِ دل بسته
در مطلع شعر تو نچرخانده زبان را
لطف تو گرفت از من بیچاره امان را
شب در سکوت کوچه بسی راه رفته بود
امواج مد واقعه تا ماه رفته بود
